...

Poleciałabym na białym ptaku, gdzieś tam, przed siebie.
Nic by mnie nie obchodziło, nic bym nie czuła.
Przez zielone łąki, przez morza niebieskie.
Do doliny słodkości, do krainy bez bólu.
O wolności! Wyrwij mnie stąd, pomóż wydostać się na zewnątrz.
Pomóż pokonać egipskie ciemności, przedrzeć się przez nie.
Chciałabym odetchnąć, choć na chwilkę.
Przetańczyć całą noc z gwiazdami, uśmiechnąć się na godzinkę.
Biały ptaku, gdzie lecisz?
Tam gdzie chce ja, czy tam gdzie chcesz ty?
Zabierz mnie, zabierz gdzieś daleko.
Tylko pamiętaj, leć przed siebie.
Nie skręcaj, nie zawracaj, nie patrz do tyłu.
To co było, już nie wróci.
To co jest, się toczy.
To co będzie, nie myśl o tym.
Przecież.. chwile przemijają, czas leci.
Już nigdy nie będziemy tacy sami.
Ale będziemy silni, będziemy walczyć.
Leć, biały ptaku!
Leć przed siebie.
Nie bój się tego, co będzie.
To co będzie, dopiero przyjdzie.
Wolność doda nam skrzydeł!
Wolność nas uratuje!
Tylko leć...

Wiersz nie jest idealny, ponieważ nie mam aż tak wielkiego talentu do poezji. Był po prostu pisany pod wpływem chwili i nie chce w nim nic zmieniać. Chcę tylko powiedzieć, żebyście zawsze szli własną ścieżką, którą sobie sami wybierzecie. Spełniajcie marzenia, nawet te najbardziej szalone, nie bójcie się. Życia nie wolno się bać. Nawet jeśli ludzie będą się z Was śmiali.. I co z tego? To Wasze życie, tylko Wasze.

Katherine.